Haftasonunu biraz mecburiyet ve bolca mutluluk içinde annanenin evinde geçirdik. Damla ablamız Ankara'da babasını ziyaret ediyordu. Biz de fırsattan istifade
yüksek sesli dede ve
annanenin yanında kaldık. Nispeten sakin bir haftasonu oldu bizim için.
Ardişko elinden tuttuğumuzda yürümek için çok çaba sarfediyordu zaten. Ancak henüz kol kasları fazla güçlü olmadığı için kısa süreli ayakta durmalar ve sıralamalar yaşıyorduk. Pazar gecesi ise toplanan çamaşırların üst üste yığıldığı çamaşır sepetine tutunarak ilk kez kendi kendine ayağa kalktı benim bir tanem. Fotoğrafını çekemedik. Videosu var, ama videodan fotoğraf alabilirsem buraya ekleyeceğim. Çok çaba sarfetti ayağa kalkmak ve durabilmek için. ayakları kaydı, tekrar kalktı, biraz bağırdı. Biz babasıyla çok eğlendik tabi bu duruma. Yürüdüğünde peşinden koşmak çok zor olacak eminim. Şimdiden çekmeceleri açıp kapamaya başladı bizimkisi :)
Onu çok seviyoruz... Özledim keratayı...